قصه عشق سرودیم بسی

ناله بیهده تا چند توان

کو کسی تا که بپرسد ز غمی

کس بفریاد دل کس نرسد

نکند کس نظری جانب کس

نیست در روی زمین اهل دلی

نیست در باغ جهان جز خاری

بسرا پای جهان گردیدیم

رفته رفته زبر ما رفتند

بس درُ سر که بمنطق سفتند

جانشان بود ز صحرای دگر

نیست اکنون اثری از تنشان

نیست از شعلهٔ تنشان شرری

تنشان خاک شد و رفت به باد

نه از آن قافله گردی پیدا

تنشان داشت حیات از بادی

ای خوش آندم که نهم دیده بهم

حیف و صدحیف کس از ما نخرید

کو کسی تا که بفهمد سخنی

چه سرایم سخن پیش گران

چه نمایم بکوران خوبی

سر این شهد بپوشان ای فیض