گره از زلف خویش وا کردی

در میان بلاش سر دادی

راه بیرون شدن برو بستی

مرغ زار شکسته بالی را

طایر قدس را ببستی بال

از برای تو من چها کردم

در رهت من بجان وفا کردم

ز آتش غصه سوختی جانم

هر بلائی که بود در عالم

هر چه کردی بجای من ای جان

آفرین باد ای طبیب دلم