84
غزل شمارهٔ ۸۶۲
ای آنکه در ازل همه را یار بوده ای
از دار اثر نبوده تو دیار بوده ای
هر کار هر که کرد تو تقدیر کرده ای
پیش از وجود خلق در آن کار بوده ای
عالم همه تو بوده و تو خالی از همه
یکتای فرد بوده ای و بسیار بوده ای
حسن از تو رو نموده و عشق از تو آمده
مطلوب بوده و طلبکار بوده ای
بنموده در نقاب نکویان جمال خویش
وین طرفه در نقاب بدیدار بوده ای
بس دل که بهر خویشتن آئینه ساخته
زان آینه بخویش نمودار بوده ای
خود را بخود نموده در آئینه ای جهان
بیننده بوده ای و بدیدار بوده ای
فاش و نهان خلق هویداست نزد تو
بی آلت بصر همه دیدار بوده ای
رفتار مور در شب دیجور دیده ای
ز اسرار خلق جمله خبردار بوده ای
هر جای هر چه بوده بر آن بوده ای محیط
عالم چو مرکزی و تو پر کار بوده ای
بی تو نه هستی و نه توانائی بود
ما را تو چاره بوده و ناچار بوده ای
ما هیچ نیستیم بخود سایه ای توایم
هم جاعل ظلام و هم انوار بوده ای
بس دل شکسته بر درت ای جا برالکسیر
پیوسته ایستاده که جبار بوده ای
بس بنده ای که کرده گنه بر امید آنکه
غفار بوده ای تو و ستار بوده ای
گرفیض را ز جهل بر آری غریب نیست
پیوسته بنده پرور و غفار بوده ای