75
غزل شمارهٔ ۸۵۹
باز این چه فتنه است که در سر گرفته ای
بوم و بر مرا همه آذر گرفته ای
می آئی و ز آتش حسن و فروغ ناز
سر تا بپای شعله صفت در گرفته ای
ای پادشاه حسن که اقلیم جان و دل
بی منت سپاهی و لشگر گرفته ای
خاکستر تنم چه عجب گر رود بباد
زین آتشیکه در دل و در جان گرفته ای
هر چند سوختی دگر آتش فروختی
جان مرا مگر تو سمندر گرفته ای
گفتم مگر جفا نکنی بر دلم دگر
می بینمت که عربده از سر گرفته ای
تنها اسیر تو نه همین این دل منست
دلهای عالمی تو مسخر گرفته ای
ای عشق بر سریر ایالت قرار گیر
در ملک جان و دل که سراسر گرفته ای
از عشق نیست فیض ترا مهربانتری
محکم نگاه دار چو در بر گرفته ای
نزدیک تر ز عشق رهی نیست زاهدا
با ما بیا چرا ره دیگر گرفته ای