که جان عاشقان از وی بود حی

کند یکجرعه اش لاشیء را شیء

بخاک مرده گر ریزی شود حی

سیه دل را کند خورشید بی فی

سرا پایم شود فانی از آن می

مگر طرفی ببندم از خود وی

نه با وی می توان بودن نه بی وی

مگو چون و مگو چند و مگو کی

که در کف جام می آرد پیاپی

دل مستان ندارد طاقت وی

چه میخواری قفا مطرب بزن نی

بیا ساقی بده جامی پر از می

بزن مطرب نوای بربط و نی

ز کف مگذار می در بهمن و دی

ز روی ساقی و جام پیاپی