قصه اندوه دل بسیار شد خاموش شو

حرف درد عاشقان داروی بیهوشی بود

یاد ایامی که فخر نیکمردان بود عشق

گوهر اسرار شاید کی بدست سفله داد

ذکر این افسانه ممکن بود تا در خواب بود

تاکنون در پرده بود این راز و درها بسته بود

گفتن اسرار با یاران بخلوت می توان

چون ز ظاهر میزنم دم آفت دم خفته است

هیچ دانستی چه آمد رفته رفته بر زبان

نو بنو باید سخن در بیت بیت و حرف حرف

امر فرمائی بخاموشی و خودگوئی سخن

خواست تا رمزی بگوید شد عنان از دست فیض