پریشانی گهی بر هم زند آئین

به جنبانی خدا را طرهٔ مشگین

دلم سهلست اگر زان زلف شد غمگین

اسیر و بنده ام گر آن کنی ور این

تو خواه آشفته سازش خواه کن پرچین

ز عطرش وام می گیرد خطا و چین

ز هر چینش نماید ماه با پروین

که طول آن گذشت از چین و از ماچین

درین سودا سخن را فیض کن سرچین