گل بنفشه دمیدن گرفت گرد عذارت

غلط نه این ونه آن دودآه عاشق زارت

نه آنجمال دلاویز بس که داشت حلاوت

غلط که آهوی چشم توکرد نافه گشائی

نه خال گوشه چشم از نگاه گرم تو گردید

غلط که طوطی جان در هوای قند لب تو

نه بحر خس بساحل فکند عنبر سارا

که عکس غلط در آینهٔ جمال تو افتاد

نه در هوای رخت بود ذرهٔ سان همه دلها

غلط که آن مژهای سیاه سایه فکن شد

غلط که حسن نقابی بروی خویشتن افکند

نه ترک ناز ملوکانه نرگس مستت

غلط نداشت دل سوخته چو تاب فراقت

به باغ روی ترا آب داد فیض ز دیده