برون از چار و نه در چار و نه پیداست یار من

به پیدائی نهانست و بود در اولی آخر

مرا در کارها مختار گردانید و پس بگرفت

دلم را گه گشاید گاه بندد راه آسایش

گهم نزدیک خود خواند گهم از نزد خود راند

صبا در گردنت در رهگذارش ریز خاکمرا

گهی باری نهد بر دوش جانم زین تن خاکی

گدازی می دهد در بوتهٔ محنت روانم را

چه محنتها که از تعظیم یاران میکشد جانم

بصورت دوستان جان بسیرت دشمن پنهان

نمیدانم خلاصی کی میسر میشود جانرا

خزان بگذشت عمر فیض سر تا سر بدان امید