چاره ها رفت ز دست دل بیچاره من

در بیابان طلب بیسر و پا می گردد

در طلب پا نکشم در رهش ار سر برود

پخت در بوتهٔ سوداش دل خام طمع

جوی گردیده روان بود شرر گشت کنون

شاد و خرم خورد از شهد و شکر شیرین تر

گر تو صد بار برانی ز در خود دلرا

پارهای دل صد پاره بصد پاره شود

هر کجا میکشیش بر اثرت می آید

من نه آنم که ز سودای تو دل بردارم

میبرد لعل لبت دم بدم از دست مرا

تا کی از غنچه خاموش تو در هم باشیم

میخورم خون جگر دم بدم از دست غمت

دل من پا نکشد از در میخانه به پند

سرنوشت دل من رندی و بی پروائیست

یارد حق چون نکنی شاعریت آید فیض