ای که داری هوس طلعت جانان دیدن

آن جمالی که فروغش کمر کوه شکست

نشود تا دلت از قید علایق آزاد

تار موی خرد از دیده دل بیرون کن

چشم خفاش بمان چشم دگر پیدا کن

زنگ دل پاک کن از اشک و بدل بینا شو

جان ترا باید و پاید غم تن چند خوری

بر درش چند بدی آری و نافرمانی

مزن ای فیض ازین بیش ز گفتار نفس