غمش غمی نه که از دل بدر توان کردن

نه آن حبیب که او را بدل بود رحمی

نه قامتش بصنوبر نشان توان دادن

نه زان دهان و میان نکتهٔ توان گفتن

نه تاب روی چو خورشید او توان آورد

مگر ز پادشه لطف او رسد مددی

چو فیض در قدمش گر سری توان افکند