حسنش دریا و من سبویم

من قالبم او مرا چو جانست

او چون نائی و من چه نایم

او از لب من سخن سراید

ای خواجه مرا حقیر مشمار

از نیک به جز نکو نیاید

چون پشت من اوست در همه حال

گاه از شادی غزل سرایم

آنرا که بود بکوی او خاک