ای دل بیا که تا بخدا التجا کنیم

امید بگسلیم ز بیگانگان تمام

سر در نهیم در ره او هرچه باد باد

چون دوست دوست دارد و ما خون دل خوریم

او هرچه میکند چه صوابست و محض خیر

چون امر و نهی او همه نهی صلاح ماست

فرمانبریم گفتهٔ حق را ز جان و دل

آنرا که حق نکرده قضا چون نمیشود

بیهوده است خوردن غم بهر قوه هیچ

تغییر حکم چون سخط ما نمیکند

راضی شویم حکم قضای قدیم را

بر کارها چو بند مشیت نهاد حق

از خویش میکشیم جفائی که میکشیم

ای فیض گفتهٔ تو همه محض حکمت است