یاد یاران که کنند از دل و جان یاری هم

غم زدایند ز دلهای هم از خوشخوئی

کم کنند از خود و افزونی یاران طلبند

رنج بر جان خود از بهر تن آسائی یار

همه چون غنچه بتنهائی و با هم چون گل

رنجه کردند که راحت برسانند بهم

از ره لطف و محبت همه هم را دلجوی

نور بخشند بهم چونکه بصحبت آیند

این می و ساقی آن و طرب و مستی این

سرشان ز آتش سودای محبت پر شور

خواب غفلت نگذارند که غالب گردد

راحت جان و طبیبان دل یکدیگرند

همه همدرد هم و مایهٔ درمان دهند

فیض تا چند کنی وصف و نکوشی که شوی