از سر کویت ای نگار میروم و نمیروم

زد بجگر ز غمزه نیش راند مرا ز نزد خویش

جان و دلم شکار کرد دورم از این دیار کرد

گر قدمی نهی به پیش باز کشم بسوی خویش

روی دلم بزجر خست پای دلم بزلف بست

سوی من از حیا نظر میکند و نمیکند

گه بلقاش جان و دل میدهم و نمیدهم