باده بیار ساقیا تا که بمی وضو کنم

کوزه گران چو عاقبت از سر من سبو کنند

بوئی از آنشراب اگر وقت نماز بشنوم

چیست بهشت و عطر آن بوی خدا رسد از آن

گر نرسد بجام دست یا بسبو رسد شکست

باده بود چو جان مرا گر نرسد روان مرا

سر چو ز می تهی شود نیست به جز کدوی خشک

گر نکشم شراب او پس بچه خوشدلی زیم

کفتر مست او منم بر سر دست او منم

در ازلم شراب داد جام الست ناب داد

گر ز طبیب عاشقان مرهم لطفی آیدم

سر نکشم ز همرهان پا بکشم ز گمرهان

چند بهر جهه دوم سخره این و آن شوم

بس که مرا ز خویش راند بس که بسینه ریش ماند