من این زهد ریائی را نمیدانم نمیدانم

دل من مست جانانست و جانانش همی باید

وصال دوست می باید مرا پیوسته روز و شب

زخود یکتا شدم خود را ز دوش خویش افکندم

ز خود بگذشتم و محو جمال دوست گردیدم

یکی گویم یکی دانم یکی بینم یکی باشم

دلم دیوانهٔ زلفش شد آنجا ماند جاویدان

سخنها بر زبان می آیدم لیکن نمی گویم

من نیکم و گر بد فیض گو مردم ندانند