من و عشق و مستی عشق به جز این هنر ندارم

بود از سر وصالش دل و فتنه جمالش

ز در تو کی کشم پا مگر آنکه سر ببازم

بمیان اشک غرقم چو صدف ببحر لیکن

شجری ز باغ عشقم غم و ناله شاخ و برگم

ز تو چون جدا شوم من تو بگو کجا شوم من

نکنم حدیث از غیر ببرم ز شر و از خیر

خوش آنکه بعشق تو گرفتار بمیرم

زین خوابگه بی خبران زنده برآیم

مستغرق دیدار شده در بر جانان

در سر هوس ساقی و در دست می لعل

کاری چو به از خدمت معشوقه و می نیست

بشتاب و بده یکدو سه ساغر ز پی هم

خونین جگر و خسته دل و محنت هجران

آن یار بکس رخ ننماید چه توان کرد

گفتار خود ای فیض بکردار بیارا