درین گلشن من بیدل ببوی یار میگردم

سپهر عالم جانم طرار نقش امکانم

بلی گوی و بلا جویم قضا چوگان و من گویم

بری زین باغ تا چینم هزاران جور می بینم

نه پیچم روی از تیرش نپرهیزم ز شمشیرش

قرار و صبر برد از من تمنای وصال او

بنزد دوست خواهم شد برای تحفه مجلس

دوای درد عاشق را مگر یابم نشان از کس

نیاید بر منش رحمی طبیب عشق را هرچند

قلندر نیستم گرچه در صورهٔ لیک در معنی

عزیز هر دو عالم میشوم چون خاک ره گردم

جهان بر من شود حاکم چو او را دوست میدارم

زنم بر عالم استغنا قناعت چون کنم پیشه

بغفلت عمر خواهد رفت بس کن گفتگو ای فیض