پیشتر ز افلاک شور عشق بر سر داشتم

پیش از آن کز مشرق هستی برآید مهر و مه

پیش ازاین ناهید در بزم تو مطرب بوده مه

کی ز کیوان بود و از برجیس و از بهرام نام

پیشتر از پیر تیر و خامهٔ تدبیر او

یاد ایامی که سوز عشق جانان ساز بود

یاد ایامی که با او بودم و بی خویشتن

یاد ایامی که بوی حق ز هر سو میوزید

گاه میدادم دل از کف گاه میبردم بفن

گاه در آتش ز عشق و گاه در آب از حیا

رسم بینائی و آئین توانائیم بود

من ندانستم بغربت خواهم افتاد از وطن

عشرتی میخواستم پیوسته بی آسیب هجر

شکر کز صبح ازل پیوسته تا شام ابد

فیض میداند که مقصودم از این افسانه چیست