منم که ساختهٔ دست ابتلای توام

منم که توی بتویم سرشته از حمدت

منم که بر قدم دوستان تست سرم

بغیر درگه تو سر فرو نمی آرم

گرفته روی تو ورای تو دو عالم را

جهان مسخر من من مسخر امرت

نبات و معدن و حیوان برای من در کار

چشیده بادهٔ توحید از ندای الست

شنیده گوشم تا آیت لقاء الله

نشسته ام بره نفخهٔ روان بخشت

دلم گرفته شد از جور خویشتن بر خویش

خراب یک نگه از چشم مست خونریزت

مرا چه ساختهٔ آنچنان که خواستهٔ

زمین و چرخ دو سنگ آسیا و من دانه

کشد چو فیض سر طاعت از خط فرمان