نشود کام بر دل ما رام

چون که آرام میبرند آخر

عیش بیغش بکام دل چون نیست

آنکه را نیست پختگی روزی

جاهلان نامها برآورده

عاقلانرا چه کار با نامست

کوری چشم جاهلان ساقی

تا چه سرخوش شویم زان باده

بگذریم از سر هوا و هوس

نفس را با هوا زنیم بدار

سالک راه حق نخواهد عیش

بیدلان را مجال عیش کجا

دام روح است این سرای غرور

خویش را وقف کوی حق سازیم

بهرهٔ از لقای حق ببریم

نیست آنرا که حق شناس بود

ای صبا چون بعاشقان برسی