جمال خود بنما تا ز خویشتن بروم

بیا بگلشن وصل ابد نمای رهم

بود بشادی وصل تو آن نفس بدهم

بطلعت تو درین تن هزار جان بنهم

بمقدم تو مگر زین بلای بد بجهم

بجاست تا رمقی عنقریب خال رهم

توئی ثوابم و دور از تو سر بسر گنهم

برس بچاره که تن جان بجان جان بدهم

بنور خویش بیفروز چهرهٔ سیهم

وحید هرم و بر هر دو کون پادشهم