صد شکر که عاقبت سر آمد غم دل

شد دوزخ من بهشت اندوه و نشاط

آمد سحری بدل سرافیل سروش

یکچند اگر دیو هوا داشت رسید

کوهی شده بود از احد سنگین تر

چون دست من از دادن جان کوته بود

ناگه بوزید بادی از عالم قدس

سوز دل از آتش جهنم گذرد

در گریهٔ دل کجا رسد زاری چشم

هر بار که شد دچار من بود گران

از بس که دلم راز نهان داشت بسوخت

این درّ سخن که ریزد از خامهٔ فیض