گلزار رخت دیدم شد خار بچشمم گل

چشمت ز نگه سر مست لب ساغر می در دست

حسن تو جهان بگرفت ای جسم جهانرا جان

از چشم خمارینت پیمانه کشد نرگس

دیدارت از آن من پیمانه ز بیگانه

از طرهٔ مشگینت روز سیهی دارم

گریم ز فراق تو بر رهگذر مردم

از شعله آه من افتد بزمین آتش

سودای سخن در سر هر دم بنوای تو