پرتو شمع رخت شد در وجودم مشتعل

بود ذرات دلم هر یک بفرمان کسی

گفت از بهر نثار ما چه داری غیر جان

گفتم از بهر نثار مقدمت جانی کم است

ای ز رویت هر چه جانرا هست ازانوار قدس

ای فدایت هر که او راهست عز و اعتبار

جان چه باشد با دل و دین تا که قربانت کنند

در نعیم سایهٔ مهر رخت آسوده بود

باز آنجا میروم تا جان بر آساید ز غم

فیض اگر خواهی که جا در قدس علیین کنی