ای دهانت تنک شکر لعل لب کان نمک

وه چه رفتار و چه گفتار و دهانست و میان

چشم و ابرو خط و خال و زلف و گیسو خدوقد

از نگاهی می توانی عالمی بی خود کنی

ای که میپرسی چه سان او با کسان سر میکند

خواستم کامی ز لعلش لب گزید آنگه مکید

گفت جای ماست دل مگذار غیری را در آن

گفتمش در وصل خواهی کشتنم یا در فراق

داد من از خود بخواهد خواست روزی آن صنم