زنده آن سر کو بود سودای عشق

از سر شوریدهٔ من کم مباد

خارها در دل بخون میپرورم

رفته رفته دل خرابی میکند

خویش را کردم تهی از غیر دوست

کار و کسب من همین عشق است و بس

خدمت او را بدل بستم کمر

هم زمین هم آسمان را گشته ایم

تا ننوشی باده از جام فنا

تا پزی در دیگ سر سودای سود

چون فرو خواهیم شد ما عاقبت

ناله میکن فیض ایرا خوش بود