محرمی کو تا بگویم اندک از بسیار حرف

گر بنطق آیم توانم گفت صد طومار حرف

از لب خاموش من بی منت اظهار حرف

عاشقانرا نیست جز از چشم گوهر بار حرف

میکند چون میتراود از دل خونبار حرف

آید از بهر گشایش بر زبان ناچار حرف

اهل دل کو تا بهم گوئیم از اسرار حرف

تا بریزد بر دلم از لعل گوهر بار حرف

وز حلاوت گاه دلرا میبرد از کار حرف

صاحب دل شو شنو از نای و موسیقار حرف

گر ترا هوشی است در سر بشنو از منقار حرف

تازه گوئی کو که آرد فکرش از ابکار حرف

حیف باشد حیف جز با مردم هشیار حرف

با که گویم کی توان الا بر بیدار حرف

بعد از این ای فیض میگو با در و دیوار حرف