که خیز و از لب ما بادهٔ طهور بنوش

شراب تا چه کند چون سروش برد از هوش

روان روان شد و تن تن زد از سماع سروش

صلای ساقی ارواح و بانگ نوشانوش

بیا و از لب ما شربت حیات بنوش

چشید ذوق حیاتی از آن خجسته سروش

فؤاد من شد و چشم من و مرا شد گوش

که مرگ دست ندارد بزیر آن سرپوش

چنان برید که ننشست دیک فیض از جوش