دل را عبرت ازین جهان بس

سر را سودای عشق جانان

چشم و گوش و زبان و دل را

تن را خلقان و قرض نانی

آنگو راضی به این نباشد

آلوده معصیت چو شد نفس

آنرا که بصبر چارهٔ سازد

آن مؤمن صالح العمل را

چون فیض انیس جان چو خواهی