ما را پیوسته بسته بر کار

دادند بدست خلق ما را

دادند عنان بدست سفله

هر دم بتن از کسی رسد رنج

بر دوش گرفته بار خلقی

صد شکر خدایرا که یکدوش

ما بر دل کس گران نباشیم

هر کو بر دوش خلق بارست

آنکس که بگوشهٔ نشیند

نی بار نهد بدوش مردم

وارسته ز جور گلعذاران

او را نشود کمال حاصل

از وی کمتر بگویمت کیست

زین قوم حذر کن ای برادر

چون فیض ستمکش ار نباشی