دل گر غمین شود شده باشد چه می شود

عشقش چو گرم کرد و بر افروخت سینه را

از غم چو شاد میشود این دل گر آن نگار

گفتی که با تو بر سر ناز و کرشمه است

جان بسته بلاست جگر دوز غمزهٔ

ما را بس است یار اگر جای زاهدان

بس مرد عشق را همه جانها بلب رسید