ز نکتهای بیانت خرد فزوده شود

چو نکتهٔ شنوم زان دهان پنهانی

به گوهر سخنی زان لب عقیق مرا

جمال شاهد غیبی بچشم حق بینان

نموده چهره در آئینهٔ جمالت حق

اگر نهی ز سر لطف بر سرم دستی

بیا و این ید بیضا بسینهٔ من نه

جمال تو ز سر اهل دل رباید هوش

خوشا دمی که بیک جلوه ام کنی بی خود

سرم چو خاک شود بر سر رهی افتم

ز زلفهای بلندت خرد ز دست رود

گهی هلال و گهی بدر در سر زلفت

بچشم پاک چو بیند بروی خوب تو فیض

زبان به بندم از این پس ز گفتگو شاید