گر پذیری تو ز من جان چه شود

دل ز من بردی و جان شد مشتاق

برقع از روی چو مه بر گیری

از گلستان رخ و زلف تو من

گر دهانرا بسخن بگشائی

ساقی چشم تو گر باده دهد

فکنی ز آن لب شیرین شوری

بر لبم لب بنهی تا آبی

گره از زلف اگر بگشائی

سر فیض ار بودت تا از تو

بنوازی تو اگر موری را