من در او میزنم امروز، باشد وا شود

میزنم بر شمع رویش خویش را پروانه وار

آب چشم آخر بخواهد بردنم تا کوی دوست

پرتوی از مهر رویت گر بتابد بر زمین

زلف اگر از روی چون خورشید یکسو افکنی

گر صبا از زلف مشگینت نسیمی آورد

گر بمیدان دست آری سوی چوگان در زمان

از غلاف مهر تیغ قهر چون بیرون کشی

چشم مستت گر نظر بر نرگسستان افکند

در وجودش کی تواند کرد شک دیگر کسی

ناصحا عیب من بی دل برسوائی مکن

جان بخواهی داد فیض آخر تو در سودای او