غم فراق تو ای دوست بی شمار بود

نهان کنم غم عشق تو را چو جانم سوخت

به هیچ چیز به جز وصل یار خوش نشود

خوشا دلی که به جز حق بکس نگیرد انس

ز سینه می نگذارم که غم برون آید

درون سینه بدل راز خویش می گویم

بآب و تاب چو آید برون ز دل سخنی

مرا چه حد که کنم دعوی محبت و قرب

شود عزیز ابد آنکرا دهی عزت

چو لطف تو نبود سعی کس ندارد سود

دعا اثر نکند تا عنایتت نبود

اگر نخواسته باشی نجات عاصی را

بدست خواهش تست اختیار مختار است

دلم چو سیر کند در حقایق ملکوت

بمجلسی که شمارند اهل عرفان را