دل عالم حسن تو کی رنج و تعب بیند

در عالم عقل آنکو چشم و دل او وا شد

از عقل اگر آرد رو سوی جناب عشق

آیات کلام حق آن خواند و این فهمد

ماند بکسی دانا کو روز ببیند حسن

اسرار طلب می کن چون داد طرب میکن

سرباز درین نعمت تن ده بغم و محنت

عارف که بود گم نام از جاه و حسب ناکام

گر رنج برد حاجی صد گنج برد حاجی

گر فیض بود خشنود از هرچه ز حق آید