باده ای خواهم بدن مستی کند

چون رسد بر لب نرفته در دهن

باده ای خواهم که جان بیخود کند

باده ای خواهم که از بوی خوشش

از سرم بیرون کند ما و منی

کفر و ایمان هر دو گردد مست از آن

باده ای کان بیخ غم را بر کند

غلغل آن چون فتد در آسمان

گر ملک نوشد فلک بیخود شود

جرعهٔ بر خلق اگر قسمت کنند

زاهد و عابد اگر نوشند از آن

در چمن گر نفخهٔ زان بگذرد

گر بدریا قطرهٔ افتد از آن

گر وزد بوئی از آن بر کوه قاف

جرعهٔ زان می اگر روزی شود