نم زجوی خویش دارد دیده نمناک ما

زخمش از دستخودست این سینهٔ صد چاک ما

داد میخواهد زخاک ما روان پاک ما

نیست ما را هیچ باک از دلبر بی باک ما

عشق کوکاتش زند در خار و در خاشاک ما

خاک ما خاری نروید خاک بر سر خاک ما

دود آهی نیست هم کاتش فتد در تاک ما

بهر جاندادن درون خود گریبان چاک ما

سجده دارد جسم ما را بهر جان پاک ما

زانکه بوی حق شنید از جان ما در خاک ما

عنقریب از لوث تن رسته است جان پاک ما

میبرد سیلاب قهر جان بدر یا خاک ما