خویش را از دست دادم روی او بنموده شد

هم تو راهی هم تو ره رو خویش را طی کن برس

کام عمر آن یافت کاندر راه طاعت صرف کرد

زاهد از انکار عشق افکند در کارم گره

دور چون با عاشقان افتاد خود بر پای خواست

عشق را نازم کزو شد پاک هر آلودهٔ

عشق میسازد مصفا سینه را از زنک شرک

جان روشن آن بود کاینهٔ جانان بود

فیض را دیدم بسرعت می رود گفتم کجا؟

گفت وگوی این سخنها سالها در پرده بود