هر که بیمار تو باشد درد بیمارش نباشد

مست عشق ار زهر نوشد یا شکر فرقی نباشد

از حبیب ار جور بیند لطف می پندارد آن را

هر که رسوا گردد از عشق بت صاحب جمال

دوش بگذشتم بکوی می فروشان زاهدی بامن بگفت

گفتمش صافی نگردد تا ننوشد باده صافی

میکند بر خویشتن دشوار عاقل کارها را

بر فراز آسمان کی جای یابد چون مسیحا

فیض مگذر زان سخن کانرا نمی آری بجای