تسلی چون دهد ازخود نخواهم آن تسلی را

ببخشدگر تسلی جان دهم آن جان تجلی را

که یکتایم نشیمن کی کنم جز جای خالی را

تسلی باد قربان ناز سلطان تجلی را

کسی مجنون تواند شد که او دیده است لیلی را

که چشم سرنیارد دید حسن لایزالی را

و گرنه کس نیارد تاب انوار جلالی را

نه بیند دیدهٔ خود بین جمال حق تعالی را

بهل سامان غالی را بمان ایوان عالی را

زخون دل غذا و زبور یا سازد نهالی را

بمان لذات دنیا را بهل فردوس اعلی را

که باشد با تو در عقبی بهل صاحب کمالی را

زسربیرون کن ار بتوانی اوهام خیالی را

بدو نان وار گذار اسباب جاهی را و مالی را

بیان دیگر مکن ای فیض حز او صاف حالی را