آن دل که توئی در وی غمخانه چرا باشد

غمخانه دلی باشد کان بیخبر است از تو

بیگانه کسی باشد کو با تو نباشد یار

دیوانه کسی بوده است کو عشق نفهمیده است

فرزانه کسی باشد کو معرفتی دارد

دردانه بود سری کو در صدف سینه است

آن دل که بدید آنرو بو برد ز عشق هو

آن جان که تواش جانان غیر از تو کرابیند

نورت چو بدل تابد راهی بتو دل یابد

زاهد چو کند جانان چون نیست تنش را جان

رو سوره یوسف خوان تا بشنوی از قرآن

فیض است ز حق خرم هرگز نخورد او غم