68
غزل شمارهٔ ۲۷۷
دل را غمگین نمی توان کرد
غمگین را تمکین نمی توان کرد
تلخست جهان به غیر عشقت
کامی شیرین نمی توان کرد
عشق تو بجان خرید ای دوست
سودا به از این نمی توان کرد
ز آمدشد غیر پاک کردم
دل را چرکین نمی توان کرد
دل منزل دوست است در وی
غیری تمکین نمی توان کرد
غم را شادی حساب کردم
جان را غمگین نمی توان کرد
از هر که جفا کند بریدم
با دوست چنین نمی توان کرد
گر صبر توان ز ماه رویان
زان زهره جبین نمی توان کرد
جان و دل و دین فداش کردم
دل در عشق جز این نمی توان کرد
جز در ره وصل دوستان فیض
ترک دل و دین نمیتوان کرد