برقع گشود و روی چو خورشید باز کرد

هم بر روان خسته در عیش باز کرد

آخر ربود چون دلم آهنگ ناز کرد

کف بر سرم نهاد و مرا سرفراز کرد

صد در برویم از گل رخسار باز کرد

گفت آنچه باروان و دل صید باز کرد

گفت آنکه از قبول کسان احتراز کرد

گفتا کسی که از دو جهان جوی باز کرد

در گرد آنکه بر دو جهان در فراز کرد

با آستین کوته دستی دراز کرد

خاتم بعرش هم به تضرع نماز کرد

دل بوتهٔ محبت جانان گداز کرد