مستی ز شراب لب جانان مزه دارد

چون پرده بر اندازد از آن روی چه خورشید

لعل لبش آندم که درآید به تبسم

مستان چو درآید که شود ساقی مستان

آن دانه مشگین که سفیدست و بر آتش

ظلمات بمان زلف برانداز و لبش بوس

یک شب اگرم تنگ در آغوش درآید

ای فیض بگو شعر ازین گونه که در عشق

نی نی غلطم این چه سخن بود که گفتم