نمک بادا فدای جان که جان غوغای او دارد

گهی این آهوی جانم غم صحرای او دارد

گهی در قاف قربت دل سر عنقای او دارد

گهی از لالهٔ داغم که آن سودای او دارد

که آن سودای او دارد که آن سیمای او دارد

گهی حیران خورشیدم رخ زیبای او دارد

فتم در پای سروی کو قد و بالای او دارد

بقربان سری گردم که آن سودای او دارد

سر سودای او دارد غم حلوای او دارد

لبش شد داروی آن کو تب و صفرای او دارد

گرش پروای دل نبود دلم پروای او دارد

چه سازد فیض اینماهی غم دریای او دارد