دل من بیاد جانان ز جهان خبر ندارد

هنر دگر نباشد بر ما بغیر مستی

کند آنکه عیب مستان نچشیده ذوق مستی

ز ره ملامت آئی و گر از در نصیحت

تو که زاهدی بپرهیز تو که عابدی سحرخیز

من و باز عشق و رندی که درین خرابهٔ دل

دل ماست شاد و خرم بهر آنچه میکند دوست